ایران دارای 36 هزار و 300 رشته قنات فعال با طول کلی 274 هزار کیلومتر (طبق کتاب قنات های ایران اثر اچ ای وولف) است. اگر می‌خواهید عظمت این عدد را درک کنید آن را با طول دیوار چین و یا قطر کره زمین مقایسه کنید: طول قنات‌های ایران 43 برابر طول دیوار چین و همچنین معادل 18 برابر قطر کره زمین (14663 کیلومتر) است و نمادی از توسعه پایدار و مدیریت عادلانه منابع کمیاب به شمار می‌آید. تعداد قنات‌هایی که در ایران وجود دارد، به تنهایی بیش از تعداد تمام قنات‌های موجود در خارج از ایران است. شگفتی فناوری قنات‌ها و سودمندی آن‌ها برای حفاظت از محیط زیست سبب شد تا 11 قنات از منحصر به فردترین قنات‌های ایرانی در فهرست میراث جهانی یونسکو قرار بگیرد، یکی از این قنات‌ها قنات بلده فردوس است که حفر آن احتمالا به دوره ساسانیان باز می‌گردد و حتی ناصر خسرو آن را به کی خسرو نسبت داده است. مجموعه قنوات بلده، 16 رشته قنات فعال (مجموعا 27 رشته) و دو دهنه چشمه دارد و آب آن به یک شاهجو (جوی بزرگ) می‌ریزد. این شاهجو که به دو جوی کوچکتر تقسیم می‌شود، 35 کیلومتر را طی کرده و در طول مسیر خود، زمین‌های کشاورزی و باغات متعددی را در دشت فردوس آبیاری می‌کند. یکی از جالب ترین ابداعاتی که در قنات بلده از آن استفاده شده، گل آلود کردن آب در طی مسیر بوده تا آب به درون زمین نفوذ نکند و از هدررفتن آب جلوگیری شود (فردی که مسئولیت گل آلوده کردن آب قنات را بر عهده داشته، به تیره گر مشهور بوده است). از آنجا که حجم آب این قنات، بسیار زیاد بوده، آب آن را در دو جوی متفاوت هدایت می‌کردند و افرادی را به عنوان کیال (تقسیم کننده آب) و جویبان با احتساب دستمزد کامل و مخارج خورد و خوراک به صورت تمام وقت برای آن‌ها در نظر گرفته بودند. بیش از نیمی از حق آبه قنات بلده وقف شده و این امر سخاوت مردمان کویر را با وجود مشقات زندگی نشان می‌دهد.
