پدرانِ ما ایرانیان در مقابل دشواری‌های زندگیِ فردی و اجتماعی کمتر سر خم می‌کرده‌اند. یکی از بزرگ‌ترینِ این دشواری‌ها، فاصله‌ی بسیارِ منابعِ آب، از محل‌های مناسب برای سکونت بود. بسیاری از چشمه‌های زیرزمینی و رو زمینی در کوه‌ها واقع بودند و در زمانی که فناوری لوله‌کشی وجود نداشت، دسترسی به منابعِ مایه‌ی حیات، برای مردم ناممکن بود. به مصداق «محدودیت، خلاقیت می‌آورَد»، اجداد خلاقِ ما دست به یکی از بزرگ‌ترین و نبوغ‌آمیزترین ابتکارات تاریخ بشر زدند: قنات. سازه‌ای مرکب از چاه و چشمه؛ بعضاً به طول چند ده کیلومتر و دِبیِ چند صد لیتر بر ثانیه و متشکل از صدها حلقه چاه. قنات مزدآباد میمه یکی از این سازه‌هاست؛ و البته یکی از نبوغ‌آمیزترین و شاهکارترینِ آن‌ها. محلی که در کنارِ ۱۰ قنات دیگرِ میهنمان، از میان هزاران رشته قنات دیگر، برای ثبت در میراث جهانیِ یونسکو انتخاب شده است.قنات مزدآباد اصفهان (واقع در شهر میمه)، ویژگی‌های منحصربه‌فردی دارد که تا از نزدیک نبینید باور نخواهید کرد. این رشته‌قناتِ ۱۸ کیلومتری و بسیار کهن، تنها قناتِ دو طبقه‌ی ایران و جهان است و در آن همزمان آب سرد و گرم جاری است! این قنات را بدون تجهیزات امروزی و عملاً با «دست»، در روزگار باستان حفر کرده‌اند و در عین حال، در آن سدی زیرزمینی نیز ساخته‌اند! سدی که مخزنی زیرزمینی در قنات تشکیل می‌دهد و در فصول کم‌بارش نیز، همچنان امکانِ برداشت آبِ فراوان از آن وجود دارد. در میان سه رشته قنات استان اصفهان، قنات مزدآبادِ میمه از همه طولانی‌تر است و احتمالاً به دلیل همین طولانی بودن یا شاهکار بودنِ ساختِ آن یا کهن بودنِ تاریخ ساختش، با قنات قصبه گناباد، باستانی‌ترین و نمونه‌ی اعلای قنات‌سازیِ ایرانیان خواهرخوانده شده است و عقد خواهرخواندگی میان این دو قنات، در اواخر مهر سال ۱۳۹۶ خوانده شد. برای آگاهی از نبوغ اجدادمان، و شگفتی از این‌که نبوغ انسان ایرانی تا کجا پیش می‌رفته بازدید از این قنات، مطمئناً بسیار جالب خواهد بود.
