راز مثلث برمودا و افسانه‌هایی که در مورد آن وجود دارد

تاکنون چندین کشتی و هواپیما بدون هیچ دلیل خاص و یا نشانی در منطقه‌ای موسوم به «مثلث برمودا» (Bermuda Triangle)  که بین میامی، جزیره برمودا و پورتوریکو قرار گرفته ناپدید شده‌اند. با این وجود 58 سال پس از مفقود شدن 5 فروند هواپیمای نیروی دریایی روی این منطقه و در جریان یک ماموریت آموزشی، هنوز هیچ کسی نمی‌داند چه بر سر این هواپیماها و خدمه آن‌ها آمده و دلیل چیست؟ آیا مثلث برمودا آنطور که گفته می‌شود دارای اسراری است؟ راز مثلث برمودا چیست؟

در یک روز آفتابی، 58 سال پیش، 5 هواپیمای نیروی دریایی از پایگاه خود در فلوریدا و در جریان یک ماموریت روتین آزمایشی با عنوان «پرواز 19» از روی باند پرواز بلند شدند. هیچ یک از خدمه یا هواپیماها دیگر دیده نشدند. بدین ترتیب بود که یک افسانه شکل گرفت. هیچ کسی آمار دقیقش را ثبت نکرده اما در قرن گذشته، کشتی‌ها و هواپیماهای بسیاری بدون هیچ گونه ردی بر فراز این مثلث موهوم مفقود شده‌اند.
در نوشته های قدیمی نیز به ویژگی‌های غیرمتعارف این منطقه اشاره شده است. کریستف کلمب در دفترچه خاطرات خود از حرکات عجیب و غریب و غیرمعمول عقربه های قطب نمای خود در این منطقه گفته است اما این منطقه تا آگوست 1964 میلادی نام مثلث برمودا را به خود نگرفته بود، زمانی که وینسنت گادیس این عبارت را برای اولین بار در تیتر مقاله ای برای مجله Argosy و در مورد مفقود شدن پرواز 19 به کار برد. این مقاله باعث شکل گیری افسانه‌های زیادی در مورد این مثلث رازآلود گردید. از آن زمان تاکنون تئوری‌های زیادی در مورد علت ناپدید شدن این مسافران گمشده ارائه شده است.

برخی این موضوعات را به دسیسه و نقشه هیولاهای دریایی، اسکوئیدهای غول پیکر و یا موجودات فرازمینی نسبت می‌دهند. ربوده شدن توسط موجودات فضایی، وجود بُعد سوم که توسط موجودات ناشناخته خلق شده و نفخ اقیانوس (خارج شدن مقادیر زیادی گاز متان که در دل اقیانوس به دام افتاده است) نیز تئوری‌های دیگری هستند که مطرح شده‌اند.
بسیاری اما واقعیت ماجرا را بسیار دور از این تخلیات می‌دانند. این دسته افراد بر این باورند که گاهی اوقات مادر طبعیت حیله گر، خطاهای انسانی، طراحی یا ساخت ناکارآمد و اشکالات فنی و یا حتی بدشانسی محض می‌تواند عامل این اتفاقات و ناپدید شدگی‌ها باشند.
جان رایلی، تاریخ نگار آمریکایی در این باره می‌گوید: «این منطقه بسیار پرسفر بوده و یک تقاطع آبی بسیار شلوغ از زمان شروع ماجراجویی‌ها و اکتشافات دریایی اروپایی‌ها بوده است. این که بگوییم تعداد کمی کشتی و هواپیما در این منطقه غرق شده‌اند مانند این است که بگوییم تعداد تصادفات در منطقه ترنپایک نیوجرسی بسیار زیاده و غیرمعمول است». ستوان ای ال راسل از افسران گشت ساحلی ایالات متحده به سئوال در مورد مثلث برمودا و راز آن چنین پاسخ می‌دهد: «تجربه ما این بوده که همکاری نیروهای طبیعت و غیرقابل پیش بینی بودن انسان داستان‌های علمی تخیلی را چندین بار در سال رد می‌ کند».

مفقود شدن پرواز 19
افسانه مثلث برمودا برای همیشه به پرواز بی‌سرانجامی که در 5 دسامبر 1945 صورت گرفت مرتبط خواهد ماند. این پرواز از پایگاه هوایی نیروی دریایی ایالات متحده در فورت لاودردیل، فلوریدا صورت گرفت. 5 فروند بمب افکن TBM Avenger Torpedo با 14 خدمه در حدود ساعت 2:10 دقیقه بعدازظهر برای انجام یک ماموریت روتین آموزشی مسیر یابی به پرواز درآمدند.
به سرپرستی ستوان چارلز تیلور، ماموریت پرواز 19 این بود که روی یک منطقه مثلثی تعیین شده تمرین انداختن بمب صورت گیرد. تیلور، در عصری که هنوز سیستم موقعیت یابی جهان (GPS) برای مسیریابی رواج نیافته بود، بعد از شروع بمباران‌ها گم می‌شود. خلبانانی که در سال 1945 روی این پهنه آبی پرواز می‌کردند باید به قطب نماهای خود متکی بوده و تنها می‌دانستند در هر جهت چه مقدار مسافت را پیموده و چه سرعتی دارند. ظاهراً هر دو قطب نمای مورد استفاده در هواپیمای تیلور دچار نقص بوده‌اند. اطلاعات ثبت شده توسط سیستم ارتباطی درون پروازی نشان می‌دهند که او ساعت مچی نیز به دست نداشته است. در قلب اقیانوس نیز هیچ نقطه یا شیء خاصی که بتوان از آن به عنوان نشانه استفاده کرد وجود نداشته است.
هواپیماها برای مدتی در یک جهت و مدتی دیگر در جهتی دیگر حرکت می‌کردند در حالی که نور روزانه خوشایند در دریای طوفانی جای خود را به تاریکی می‌دهد. صدای تیلور شنیده می‌شود که در حال طراحی یک نقشه است؛ به محض این که سطح سوخت اولین هواپیما به زیر 10 گالن می‌رسد، تمامی 5 بمب افکن در دریا فرود اضطراری خواهند داشت. بمب افکن اونجر به عنوان یک هواپیمای بسیار سرسخت و زمخت شناخته شده و خلبانان گاهی از آن با نام «پرنده آهنی» یاد می‌کردند. این هواپیماها مثل تانک ساخته شده و بارها پس از مورد هدف قرار گرفتن و سوراخ سوراخ هنوز هم کار کرده و به پایگاه خود باز می‌گشتند. خلبانان این هواپیما را دوست داشتند.

همچنین این بمب افکن‌ها بسیار سنگین بوده و در حال خالی بیش از 4.535 کیلوگرم وزن داشتند. وقتی که موتور این هواپیماها خاموش شود با سرعت به سمت پایین سرازیر خواهند شد و امکان اینکه کسی بتواند از فرود آمدن هواپیمایی در اقیانوسی با ارتفاع بالا زنده بماند بسیار کم است، امکان چنین چیزی در هوای سرد و در طول شب نیز نزدیک به صفر می‌شود و در ادامه رفتن هواپیمایی چنین سنگین به عمق اقیانوس در کمترین زمان ممکن بسیار زیاد است.
بعد از این ماجرا عملیات جستجوی زمینی و دریایی گسترده‌ای آغاز شد اما نه جنازه‌ای پیدا شد و نه لاشه هواپیمایی. با ناپدید شدن یکی از هواپیماهای گروه نجات با 13 خدمه و بر فراز همان منطقه، بر عمق تراژیک ماجرا افزوده شد. هواپیمای این گروه نجات که یک PBM Mariner بود با نام مستعار «تانکر سوخت پرنده» شناخته می‌شد و کوچکترین جرقه یا شعله‌ای می‌توانست باعث انفجار هواپیما شود.
یکی از کشتی‌هایی که در منطقه حضور داشت در زمان و مکان مشابهی با پرواز این هواپیما گزارش داده بود که یک توپ آتشین از یک سطح نازک نفتی روی دریا گذشته و به قعر دریا رفته است. نیروی دریایی ایالات متحده ساخت این هواپیما را در سال 1949 متوقف ساخت. در گزارش پایانی نیروی دریایی، ناپدید شدن پرواز 19 به اشتباه خلبانان نسبت داده شد. خانواده تیلور به این موضوع اعتراض کرده و بعد از چند بررسی مجدد، علت حادثه به عوامل و دلایلی ناشناخته تغییر داده شد.

قبرستان اقیانوس اطلس
مثلث برمودا البته ویژگی‌های غیرمعمولی نیز دارد. این منطقه تنها یکی از دو نقطه در کره زمین است که شمال واقعی و شمال مغناطیسی با هم یکی می شوند و این موضوع می‌تواند باعث اختلال در قطب نماها شود. دیگر نقطه‌ای که دارای چنین تاثیری است به نام دریای شیطان در سواحل شرقی ژاپن است. مثلث برمودا همچنین دارای برخی از عمیق‌ترین خندق‌های زیردریایی در جهان است و بقایای کشتی‌ها و هواپیماها می‌توانند در قبرستان‌هایی مایل‌ها زیر سطح اقیانوس دفن شوند. بستر دریا در بیشتر نقاط مثلث برمودا در عمق 5.791 متری سطح آب قرار گرفته است و در نزدیکی انتهای جنوبی این منطقه، گودال پورتو ریکو ترنچ قرار دارد که عمق آن در عمیق ترین نقطه به 8.229 متر زیر سطح آب می‌رسد.
همچنین مناطق کم عمق و ریف‌های مرجانی خطرناک و متعددی را می‌توان در این منطقه از اقیانوس اطلس یافت. جریان‌های تند و قوی آبی در طول ریف‌های مرجانی به طور دائم باعث ایجاد مشکلاتی برای مسیریابی و جهت یابی می‌شوند. بعد از آن نوبت آب و هوای منطقه است. دَیو فیت، رییس بخش پیش بینی آب و هوای دریایی مرکز آب و هوای گارد ساحلی در این باره می‌گوید: «بزرگ ترین مسائل در این منطقه معمولاً توفندها هستند اما این منطقه به طور خاص وسعت کافی برای طوفان‌های بزرگ را ندارد». همچنین جریان‌های گلف استریم در طول انتهای غربی مثلث برمودا نیز می‌توانند نقشی در این موضوعات داشته باشند. یک جریان گلف استریم شبیه رودخانه‌ای به عرض 64 تا 80 کیلومتر است که در اقیانوس اطلس شمالی در جریان است. جریان آب گرم و موج‌هایی با سرعت 2 تا 4 گره دریایی می‌توانند باعث ایجاد الگوهای آب و هوایی شوند که در داخل این جریان باقی می‌مانند.

فیت در این باره می‌گوید: «اگر شرایط اتمسفری مناسب را داشته باشید، امکان وقوع غیرمنتظره امواج بلند وجود دارد. اگر ارتفاع موج‌های خارج از جریان گلف استریم به 8 فوت برسد، ارتفاع این امواج در داخل جریان می‌تواند دو یا سه برابر این مقدار باشد. ملوانان باتجربه گاهی با توجه به ابرها و طوفان‌هایی که روی آن قرار دارند می‌توانند جریان گلف استریم را شناسایی کنند».
همچنین گارد ساحلی تصریح می‌کند که طوفان‌های کارائیب-اقیانوس اطلس می‌توانند موجب شکل‌گیری گرداب‌هایی شوند که گاهی اوقات برای خلبانان و ناخداها دردسرساز می‌شوند. با این وجود، اگر بین ایده ترسناک بال‌های یک اسکوئید غول پیکر که دور یک کشتی بیگناه پیچیده‌اند و آن را به کف اقیانوس می‌کشند، یا ربوده شدن توسط موجودات فرازمینی در مقابل خطای انسانی، اشتباهات مهندسی و دمدمی مزاج بودن مادر طبیعت، چه کسی می‌تواند در برابر افسانه مثلث برمودا مقاومت نماید؟