جشن های ایرانی به جشن‌هایی ملی و مردمی گفته می‌شود که دارای ریشه تاریخی ایرانی هستند و از دوران ایران باستان تا به امروز نسل به نسل به دستان ما رسیده‌اند. برخی از این جشن‌ها کم و بیش زنده هستند که بنا به سنت تاریخی در میان مردم رایج بوده است (مانند جشن نوروز)، اما جشن‌های فراموش‌شده بسیاری نیز هستند که بنا به سنت تاریخی برگزار نمی‌شوند (مانند جشن بهاربد)، اما ممکن است کوشش‌هایی برای احیای آنها برخی از آنها رواج داشته باشد. در این میان جشن بهمنگان علاءالدین تراول که در روز دوم بهمن ماه و به مناسبت همنام شدن روز و ماه بهمن برگزار مى‌گردد، شاید برایتان جالب باشد که بدانید در این روز مردمان زمان ایران باستان طعام مى‌پختند و بهمن سرخ و بهمن زرد را بر كاسه‌ها مى‌افشاندند. بهمنگان جشنی در ستایش و بزرگداشت بهمن در اوستایی وُهومَنَه و در پهلوی وَهمَن به معنی اندیشه نیک یا بهترین اندیشه و در گات‌ها وُهومَنَگهه به معنی منش نیک است. وهومن محرک دستگاه آفرینش، عقل کل یا کاملترین خرد است و جهان مادی و معنوی براساس آن صورت می‌گیرد. نیروی اندیشه و عقل و خرد که گوهر و سرچشمه آفرینندگی است، در پویایی و تکامل نقش بسیار موثری دارد که در نهایت به وهومن وابسته بوده است. در این میان عقل و اندیشه بشر خاکی نیز از آن الهام می‌گیرد و ایرانیان باستان برای زنده نگه داشتن یازدهمین ماه سال و دومین روز از هر ماه را به نام وهومن نامگذاری کرده‌اند و آن را جشن می‌گرفتند. تاریخچه جشن بهمنگان از ماه بهمن که نماد خردورزی و اندیشه نیک است، گرفته شده و این اندیشه نیک پندی است که پدران به فرزندان خود می‌آموزند، چرا که این اندیشه و خرد تنها چیزی است که انسان را به درک مفاهیم و به حقیقت نزدیک می‌کند. رنگ سفید، گل یاسمن سفید، خروس سفید، نشانه‌های جسمانی (زمینی) وهومن است. جشن بهمنگان از زمان ساسانیان تا پیش از یورش مغول‌ها در ایران آیینی همگانی و رایج بوده است، به طوری که در این روز در دیگی بزرگ به نام بهمنجه آشی به نام دانگو از گندم، ماش، نخود، عدس، لوبیا و باقلا می‌پزند و میهمانی مجللی می‌دهند. این آش را هفت دانه نیز می‌گویند. از دیگر ویژگی‌های این جشن، حس همکاری و کار گروهی آن است، بدین‌گونه که هر یک از همسایه‌ها دونگ خود را به خانه‌ای که در آن آش پخته می‌شد، می‌دادند و از این رو به آن دانگو می‌گفتند. در حال حاضر آشی با چنین ویژگی‌های همانندی در میان کوچ‌نشینان بختیاری نیز پخته می‌شود که به آن دندورو گویند که گویا در این خوراک از گیاه بهمن سرخ و بهمن سفید که خاصیت دارویی داشت نیز استفاده می‌شد که بسیار خوشمزه و دلچسب است. از دیگر مراسمی که در تور جشن بهمنگان برگزار می‌شد این بود که مردم به کوه می‌رفتند و گیاهان ویژه‌ای که ویژگی دارویی داشتتند را می‌کندند و در این یک سال استفاده می‌کردند. گروهی از این آیین‌ها را که در جشن بهمنگان انجام می‌شود، به جاماسپ وزیر خردمند ویشتاسب "گشتاسپ" پادشاه دوران زرتشت نسبت می‌دهند. از مراسم جالب توجه این روز پوشیدن رخت سفید بود، سفیدپوشان در حقیقت با این کار نمادین بیزاری خود را از هرگونه ناپاكی و پلیدی، خونریزی وكشتار، آزار واذیت جانوران نشان داده با دسته گل‌های سفید به دیدار یكدیگر می‌رفتند و این گل‌ها را به یكدیگر پیشکش می‌دادند. اگر چه برخی از آداب و رسوم این جشن زیبا از یاد رفته و به ما نرسیده ولی خوشبختانه بخش عمده‌ای از این مراسم به واسطه آثار نوشته شده تاریخ‌نگاران و نویسندگان دوره اسلامی همچون ابوریحان بیرونی، اسدی توسی، فرخی و منوچهری در گذر زمان از یاد نرفته است. چنان كه از این آثار برمی‌آید، این جشن تا پیش از حمله مغول در ایران به صورتی فراگیر موسوم بوده وآداب و تشریفات آن رواج همگانی داشته و حتی پس از آن دوران نیز به صورت پراكنده برگزار می‌شده است. برای آشنایی بیشتر با این جشن باستانی، پیشنهاد می‌کنیم در تور جشن بهمنگان علاءالدین تراول ثبت نام نمایید تا بهترین‌ها را برای شما و همراهانتان خلق سازیم تا لذت جشن‌های باستانی ایرانی برای همیشه در ذهنتان باقی بماند.
