نبوغ ایرانی در کمتر اختراعی به اندازه‌ی قنات یا کاریز شکوفا شده‌است. جغرافیای میهنمان کوهستانی-بیابانی است؛ یعنی آب در آن کم است و منابعِ آب، اغلب در جاهایی قرار دارند که نمی‌توان راحت به آن دسترسی پیدا کرد. بسیار پیش می‌آمد که محل مناسب برای ساخت شهر، از منبع آب فاصله داشته باشد. ایرانیان دست از تلاش برنداشتند و یکی از مهم‌ترین اختراعات ایران باستان را به ثبت رساندند: قنات. اختراعی که ترکیبی از رود و چاه بود و گاه با صدها حلقه چاه، آب را از سرچشمه‌های کوهستانی به شهرها و روستاها می‌رسانْد و در طول مسیر، روستاها و شهرهای بسیاری را، بدون هدر دادنِ آب، سیراب می‌ساخت. قنات ابراهیم آباد اراک، یکی از مصداق‌های این شاهکار ایرانیان است. قناتی متعلق به قرن ششم و هفتم هجری که صدها سال مردم را از مایه‌ی حیات برخوردار کرده و اینک اثری تاریخی و فرهنگی است و دیدنِ آن و چشیدنِ آب گوارای آن، روح را جلا می‌دهد. در سال ۲۰۱۶ بود که شرایط برای ثبت جهانی قنات ابراهیم آباد اراک فراهم شد و این قنات نیز در کنار ۱۰ قنات ایرانی دیگر، تحت همین عنوان، یعنی «قنات» ایرانی در سازمان یونسکو، به‌عنوان میراثی از نبوغ و خلاقیت بشر به ثبت رسید. مادرچاه قنات ابراهیم آباد، ارتفاعات «هفتادقله» است و با شیبی ملایم، از شرق به غرب می‌رود. در طول راه، باورتان بشود یا نه، فقط ۳۱۱ حلقه چاه در رشته‌ی اصلیِ این قنات ساخته شده‌است؛ جدا از ده‌ها چاه در رشته‌های فرعتیِ قنات. وجود چنین شگفتی‌هایی است که بازدید از قنات ابراهیم آباد اراک را تبدیل به تجربه‌ای فراموش‌نشدنی می‌کند.
