خانه عباسیان کاشان

باورتان می‌شود که خانه‌ای با ۷۰۰۰ متر زیربنا، ۵۰۰۰ متر وسعت در پنج طبقه، دارای حیاطی بسیار مفصل و حوض‌هایی استثنایی، از زیباترین خانه‌های ایرانی-اسلامی که ساخت آن ۲۰ سال به طول انجامید و چنان یادآور روزگارانِ خوشِ ازدست‌رفته است که کارگردانان شهیر کشور، فیلم‌های تاریخی‌شان را در آن ساخته‌اند (مسافر ری، ملاصدرا و...)، با قیمتِ «یک هزار تومان»، یعنی معادلِ یک اسکناسِ سبزِ مشهور، به تاجری به نام آقای عباسیان فروخته شد، و درست به همین دلیل به این نام معروف شد؟ البته اگر این نکتۀ کوچک را به یاد بیاوریم که حدود صد سال پیش بود که مرحوم عباسیان این مبلغ را برای خانه پرداخت، ماجرا شاید لطف خود را تا حدی از دست بدهد؛ بر خلافِ خود خانه که به بلندای تاریخِ معاصرِ ایران، گردن افراشته است. این خانه در اصل از پنج حیاط تشکیل شده بود و هر یک از حیاط‌ها، معماری کاملاً منحصربه‌فردِ خود را داشتند؛ به نحوی که وقتی خانه به پنج نفر به ارث رسید، وارثان آن‌ها بعدها از یکی بودنِ خانه بی‌اطلاع مانده بودند و وقتی فهمیدند، اظهار تعجب کردند! این خانه به سبک سایر خانه‌های مجللِ کاشان در گودی بنا شده تا ساکنان آن بتوانند آب را با فشار مناسبی از قنات استخراج کنند. گرچه شیبِ ورودی خانه چنان ملایم است که جز با دقت، متوجه گود بودن آن نمی‌شوید. خانه به‌رسم خانه‌های قدیمی از دو بخشِ اندرونی و بیرونی تشکیل شده است و البته بخشی هم برای اسکانِ خدمه وجود دارد که از طریق مطبخ، به خانه راه دارد. رعایتِ قرینۀ کامل، از ویژگی‌های خاص این خانه است و البته این‌که معماری آن منطبق با الگوهای اسلامی است و از پشت‌بام‌ها نمی‌توان اندرونیِ خانه را دید؛ و البته این‌که بر خلاف خانه‌های پرهزینۀ امروزی که در قسمتِ نمای بیرونی به‌صورتِ مجلل ساخته می‌شوند، معماری این خانه به‌نوعی «درونگرا»ست؛ یعنی نمای بیرونیِ آن، خبر از شکوهِ جادوییِ درونِ خانه نمی‌دهد؛ و تا قدم به ایوان خانه نگذارید، محال است حدس بزنید با چنان گچ‌بری‌هایی و چنان ظرافتی در نقش و طرح خانه‌ای روبه‌روی هستید که در زمستان و تابستان، در دو قسمت مجزا به ساکنانش مجال آسودن در گرما و سرما می‌داد. گفتنی دربارۀ این خانه بسیار است و جای نوشتن محدود. هر نگاهِ شما گردشگرانِ مشتاق به هر جزء از این خانه، با چندین صفحه نوشتۀ ناب برابری می‌کند.