در شلوغیِ خیابان کارگر، ناگاه مجسمه‌ای از دور رخ می‌نمایاند: مجسمه‌ای که انگار بالای سرِ خود حلقه‌ای در دست گرفته و با دو دست آن را می‌چرخاند. این، مجسمه‌ی ابوریحان بیرونی در درون پارک لاله است: یکی از عظیم‌ترین پارک‌های مناطق مرکزیِ شهر بزرگ تهران. پارک وسیع لاله ابتدا محل رژه‌ی ارتش بود و پس از تأسیس پارک، در ابتدا بوستان فرح نام داشت. نکته‌ی جالب این است که این پارک، مدتی محل تجمع افرادی از احزاب چپ بود؛ زیرا یکی از خیابان‌هایی که از کنار آن می‌گذرد «کارگر» و یکی دیگر «کشاورز» نام دارد و این دو، یکدیگر را در تقاطعی قطع می‌کردند که به دلیل شکل ظاهری، «داس و چکش» نام گرفته بود و نام خود پارک را هم پس از سقوط سلطنت، تا مدتی پارک «خسرو گلسرخی» نهاده بودند و بعد از آن، به یاد شهیدان جنگ و انقلاب، بوستان لاله نام گرفت. درْ ورودیِ پارک از سمت تقاطع کارگر به کشاورز، پس از مجسمه‌ی زیبای ابوریحان بیرونی، حوض پرآبی می‌بینیم که لبه‌ی آن جایگاه دلدادگان و دوستان است و پس از آن، جویی طولانی که تا میانه‌های پارک و استخر بسیار وسیع و فرح‌انگیز آن امتداد یافته است و جای‌جای آن جوی، فواره‌های کوچک به چشم می‌خورد. از دیگر دیدنی‌های این پارک بسیار عظیم، مجسمه‌ی شاهکار خیام است که مرحوم ابوالحسن صدیقی، بزرگ‌ترین مجسمه‌ساز تاریخ ایران آن را طراحی کرده است. می‌توان ساعت‌ها در پارک لاله قدم زد و در تمام این ساعات، از جای تکراری عبور نکرد. در امتداد این پارک از سمت شمال، «موزه‌ی هنرهای معاصر»، ارزنده‌ترین موزه‌ی تهران، و پس از آن «بازارچه‌ی خوداشتغالی» وجود دارد که می‌شود بعد از سر زدن به پارک، سری هم به آنجا زد و از محصولات دستی و غذاهای محلیِ خوشمزه اما ارزان‌قیمت آنجا بهره برد. علاءالدین تراول، دیدار از پارک لاله را به کسانی که می‌خواهند در روزهای پرمشغله‌ی تهران دمی بیاسایند و از جذابیت محیط بزرگ یک پارک سرسبز بهره ببرند، توصیه می‌کند.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
