یکی از تفریحات هیجان‌انگیز در تهران، سر زدن به توچال است؛ تفریحی که هرگز از آن پشیمان نمی‌شوید. فقط دیدن بزرگیِ «تهران بزرگ» از زاویه‌ی دید شگفت‌انگیز «بام تهران» در توچال، دلیلی کافی برای بازدید از این قله است - جدا از ملاقات با چهره‌های مشهوری که دائم به اینجا می‌آیند یا تله‌کابینی که البته قدری بالاتر از آن «زاویه‌ی دیدِ» مشهور قرار دارد. بالا رفتن تا بام تهران ابداً کار سختی نیست. کافی است از مسیری خوش‌آب‌وهوا و آسفالت را که سربالایی ملایمی دارد و صعود از آن حتی با کفش‌های مجلسی نیز ممکن است قدم بزنید. در انتهای این مسیر، که همیشه، حتی در روزهای میانه‌ی تابستان هم جایی خوش‌آب‌وهواست، با «بام تهران» مواجه می‌شوید و اینجاست که خواهید فهمید چرا تهران بزرگ را بدین نام می‌خوانند. اینجاست که معنای دیدِ «بی‌نهایت» را که برخی از بنگاه‌های املاک برای خانه‌هایشان تبلیغ می‌کنند، به خوبی در خواهید یافت. و تازه این اول مسیر است و برای غیرحرفه‌ای‌ها. مسیری که گفتیم، مسیر ولنجک است. از چندین مسیر می‌توان به توچال رفت. شامل دربند (دو مسیر: رایج‌ترین و کهن‌ترین)، درکه، دارآباد، بوستان جمشیدیه. از جذابیت‌های اصلیِ توچال، ایستگاه تله‌کابین آن است؛ که ۷۵۰۰ متر (عدد را درست خواندید) طول دارد و یکی از طولانی‌ترین مسیرهای تله‌کابین در کره‌ی زمین است. این تله‌کابین در سال ۱۳۵۳ ساخته شده است. یکی دیگر از دیدنی‌ها و تفریحات توچال، پیست اسکیِ مفصلِ آن است که در روزهای فصل زمستان، همواره پذیرای علاقمندان به این ورزش جذاب است. در سال ۲۰۰۳ هتلی هم به‌نام «هتل توچال» در محل تله‌کابین احداث شده که از چوب ساخته شده است و یادآور بناهای جنگلیِ واقع در کوهستان‌های سرد است. رفتن به توچال، خصوصاً تله‌کابین و پیست اسکیِ آن، لذتی است که بعید است از یاد کسی برود.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
